Arkas !!

Recession? What recession?

It's a Mercedes Benz owned by an Abu Dhabi oil billionaire(naturally). That is NOT stainlesssteel it's WHITE GOLD!!

Today is International Disturbed People's Day

Οι Δύο Λύκοι

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.
Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία,
η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια,
η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια καιη ευσπλαχνία.'
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
"Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά .
"Αυτός που ταΐζεις."

ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ.

Ένας νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρκάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη.Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από ταπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως ναεμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα τηςτζάγκουάρ του.Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλοείχε ριχτεί.Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδίπου βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε έναπαρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι;Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλοπου πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε. Σας παρακαλώ, ζητώσυγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω!Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.» Με δάκρυα να κυλάνε στοπρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένοαυτοκίνητο.«Είναι ο αδερφός μου» είπε «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στοπεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε νατον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναιπολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».Ο οδηγός εμβρόντητος,προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρικαι το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρατις πληγές του αγοριού.Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήτανεπιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο. Οοδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκιμε τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατηαλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τηζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα «Μην ζεις τη ζωή σου τόσογρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για νατραβήξει την προσοχή σου»!Ο θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορέςόταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένατούβλο. Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.Σκέψη της ημέρας:Αν ο Θεός ήταν ψυγείο, η φωτογραφία σου θα ήταν πάνω του.Αν ο Θεός είχε πορτοφόλι, η φωτογραφία σου θα ήταν μέσα σε αυτό.Σου στέλνει λουλούδια κάθε άνοιξη.Σου στέλνει μία ανατολή κάθε πρωί. Τελικά είναι τρελός μαζί σου!Ο Θεός δεν υποσχέθηκε μέρες χωρίς πόνο, γέλιο χωρίς θλίψη, ήλιο χωρίς βροχή,αλλά υποσχέθηκε δύναμη για κάθε μέρα, ανακούφιση στα δάκρια και φως για τονδρόμο.

Για 'οσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1949 -1985

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1949-1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας..
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλοτο πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμεταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,παράθυρα, ντουλάπια καιμπουκάλια φαρμάκων ασφαλείαςγια τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δενμπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τακόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έ φτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμαστανανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από τηνπόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανένανυπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δενυπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τουςβάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room καιγράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,επιτυχία και υπευθυνότητα καιμέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.Αν εσύ είσαι από τους«παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχεςτην τύχη να μεγαλώσεις σανπαιδί...

Συντάκτης Αγνώστου ταυτότητας μέχριστιγμής.

Τον/Την ευχαριστούμε για τοταξίδι...

ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ..

Ανέκδοτο ..

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

>> Μία κατσαρίδα ήταν ξαπλωμένη κάτω και κουνούσε τα ποδαράκια της στον αέρα.
Περνά μιά άλλη κατσαρίδα, την βλέπει και της λέει:
- ΑΕROBIC ?
- Oχι, της λέει η πρώτη, AROXOL !

Φανατικοί Κομπιουτεράδες !!

-Συζήτηση μεταξύ δυο αρσενικών computer-freaks :
-Aκου να δεις τι έγινε χθες
-Τι τι?
-Γνώρισα μία φανταστική γκόμενα σε ένα μπαρ...
-Για λέγε, για λέγε..
-...και της είπα να έρθει από το σπίτι για ποτό, και ήρθε.
-Τι λες τώρα? Για λέγε, για λέγε...
-Ήπιαμε εκεί δυο ποτάκια, ζεστάθηκε η κατάσταση και ξαφνικά μου λέει.«Μπορείς σε παρακαλώ να μου βγάλεις τη φούστα γιατί με στενεύει?»
-Τι λες τώρα? Για λέγε, για λέγε...
-Της βγάζω λοιπόν τη φούστα, τη σηκώνω με δύναμη και τη βάζω πάνω στο γραφείο δίπλα στο καινούργιο laptop.
-Σώπα ρε μ@λ@κ@..... πήρες καινούριο laptop?